De hele nacht horen we het geflapper van het zeil van onze tent. Er staat een harde wind. Tegen de morgen waait het toch wat minder hard maar als we rond 7u30 even onze neus buiten steken is er niets te zien, white-out. Tegen dat ons kamp is opgebroken en we rond 10u20 vertrekken is het wat uitgeklaard en schijnt de zon. Het is koud, bitter koud, -30°. Er staat nog altijd een stevige wind uit het zuidoosten. Nog 7 1/2 mijl naar de Zuidpool! Na een klein half uurtje skiën breekt de binding van Koen zijn ski. Dat moet gerepareerd worden en met deze omstandigheden is dit een ijskoude bedoening. Koen weet met een leatherman twee nieuwe gaten te maken in het harde plastiek dat was afgebroken en zo kan de binding terug op de ski gefixeerd worden. We skiën dan een etappe van een anderhalf uur. Het is afwisselend bewolkt maar overwegend zonnig. Op ongeveer 6 mijl van de pool krijgen we het South Pole Station weer in zicht. Eindelijk een doel om naar te skiën in dit godvergeten witte niemandsland. Vanuit onze positie lijkt het een futuristisch ruimteschip. Het motiveert je wel als je eindelijk je doel te zien krijgt maar langs de andere kant is het nog zo veraf. Naarmate we dichterbij komen krijgt alles meer en meer vorm. Als je dacht dat je zomaar recht naar de pool kan skiën heb je het lelijk mis. Hier heerst en duidelijk protocol opgelegd door de Amerikaanse wetenschappelijke basis. Er zouden ook ergens ondergrondse leidingen zitten waar je niet over mag. Op voorhand heeft Rick de coördinaten doorgekregen van een punt waar we een 'weg' (eerder een verwaaid spoor van een sneeuwcooter) moeten nemen naar het Zuidpoolkamp van ANI. Hiervoor moeten we een heel stuk meer naar het oosten. Het zal je maar overkomen dat je meer dan 7 dagen onderweg bent en dan op het einde nog een stevige omweg moet maken. Ondertussen is er meer bewolking opgekomen, we zien de zon niet meer en is het weer harder gaan waaien, gevoelstemperatuur -50°. Als we uiteindelijk het beginpunt van de weg bereiken is het nog 4km skiën naar het Zuidpoolkamp, en die zijn er precies teveel aan. We zijn verkleumd, voelen onze handen bijna niet meer en zijn uitgeput. Langs de weg staat een schijnbaar eindeloze rij rode vlagjes tot aan het kamp. Om 17u30 zijn we er. Uiteindelijk hebben we vandaag meer dan 10 zeemijl afgelegd. We zijn slechts 3 maal heel kort gestopt, en dat laat zich voelen. Bijna alle energie is weg, na zo'n zware dag, bij temperaturen van om en bij de -50° met slechts 3 keer een klein beetje drinken, en drie energierepen.
Met plezier laten we ski's en pulka achter aan de campsite en we worden letterlijk en figuurlijk warm onthaald. In de grote ANI-tent staat een warme kachel, is er een stoel om op te zitten en vanalles te eten en te drinken. Boven alles is het er lekker warm, en al de rest doet er niet meer toe. Een uurtje later moeten we wat moed verzamelen om terug de kou in te gaan om onze tenten op te zetten want we overnachten aan de pool. Dan krijgen we echte cottage pie voorgeschoteld met verse groenten en een heuse echte boterham. Dit smaakt heerlijk na het dieet van havermout, in veel vet gebakken pittabrood met salami en kaas, alle soorten energierepen en gevriesdroogd pakjesvoer. De Ierse kok Paddy was heel even onze held van de dag. Tijdens het eten landt de twin otter die ons morgen zal terugvliegen naar Union Glacier . Piloot en copiloot zetten zich ook bij om te eten samen met een Franse poolreiziger die al 2 maanden alleen op het ijs was die ze onderweg zijn gaan oppikken. S'avonds krijgen we nog een rondleiding in Amundsen-Scott South Pole Station, de Amerikaanse wetenschappelijke basis. Best eens interessant om te zien hoe zo'n poolstation er van binnen uitziet. Over welk wetenschappelijk onderzoek er nu juist gebeurt blijft men nogal vaag. Er is een clean air zone waar dagelijks metingen worden gedaan naar luchtkwaliteit. Er worden ook ijsboringen gedaan. De ijsstalen worden per vliegtuig verstuurd naar een soort ijsbibliotheek in de universiteit van Denver (VS) voor verder onderzoek.We krijgen een prototype te zien van de 'IceCube' een soort bol die diep onder het oppervlak werd geplaatst om metingen te doen. Wat verderop zijn enkele reusachtige telescopen opgesteld voor astro-fysisch onderzoek. Het hele station wordt van energie voorzien door dieselgeneratoren. Alle nodige brandstof wordt per vliegtuig aangevoerd, een peperdure en niet echt ecologische optie. Op de vraag waarom hier geen zonne- of windenergie wordt gebruikt kwam geen duidelijk antwoord. Het volledige station werkt op de tijdszone van Nieuw-Zeeland, dus 7 uur verschil met de Zuid-Amerikaanse tijd waarop onze horloges zijn ingesteld. De verklaring hiervoor is dat het station volledig wordt bevoorraad door C-130 vliegtuigen vanuit Nieuw-Zeeland. Het is voor hen dus vanzelfsprekend dat daar dus dezelfde tijdszone wordt aangenomen.
Dan is het toch tijd om eens echt tot bij de geografische Zuidpool te gaan. Gezien deze op een gletsjer ligt, en gletcherijs altijd beweegt in de richting van de zee wordt de geografische Zuidpool elk jaar op 1 januari opnieuw geijkt. Jaarlijks is er een verschil van ongeveer 10 meter met jaar ervoor. Het doet toch wel wat met een mens om na een barre tocht in extreme omstandigheden de plaats te bereiken waar alle meridianen samenkomen, loodrecht op die andere mythische plaats waar we bijna 6 jaar geleden stonden, de Noordpool. Het is zalig om hier te staan met ons vier, Rick, Roger, Koen en Lieve. Samen hebben we het gehaald! De sponsorvlaggen worden bovengehaald en we nemen foto's. Wij hebben een wel heel speciale vlag mee, gemaakt door de kinderen van de twee 6de klassen van de basisschool 'De Polyglot' uit Spiere. Zij volgen ons op de voet. Ook in de basisschool van Kooigem volgen de 5de en 6de klas onze avonturen mee. Misschien een kleine boodschap voor het jonge volkje: Als je een droom hebt, ga ervoor, hoe moeilijk het soms ook is. En als het echt nodig is, is er altijd iemand waarop je kan rekenen!
We dragen deze overwinning op aan Kathy en Etienne, onze zeer goeie vrienden die we vorige zomer verloren na een ongeval in de Alpen. Naast de warme vriendschap die we hadden waren wilskracht en doorzettingsvermogen twee talenten die voor hen zo kenmerkend waren. Ook voor het volbrengen van deze tocht hebben wij veel wilskracht en doorzetting nodig gehad.
Met plezier laten we ski's en pulka achter aan de campsite en we worden letterlijk en figuurlijk warm onthaald. In de grote ANI-tent staat een warme kachel, is er een stoel om op te zitten en vanalles te eten en te drinken. Boven alles is het er lekker warm, en al de rest doet er niet meer toe. Een uurtje later moeten we wat moed verzamelen om terug de kou in te gaan om onze tenten op te zetten want we overnachten aan de pool. Dan krijgen we echte cottage pie voorgeschoteld met verse groenten en een heuse echte boterham. Dit smaakt heerlijk na het dieet van havermout, in veel vet gebakken pittabrood met salami en kaas, alle soorten energierepen en gevriesdroogd pakjesvoer. De Ierse kok Paddy was heel even onze held van de dag. Tijdens het eten landt de twin otter die ons morgen zal terugvliegen naar Union Glacier . Piloot en copiloot zetten zich ook bij om te eten samen met een Franse poolreiziger die al 2 maanden alleen op het ijs was die ze onderweg zijn gaan oppikken. S'avonds krijgen we nog een rondleiding in Amundsen-Scott South Pole Station, de Amerikaanse wetenschappelijke basis. Best eens interessant om te zien hoe zo'n poolstation er van binnen uitziet. Over welk wetenschappelijk onderzoek er nu juist gebeurt blijft men nogal vaag. Er is een clean air zone waar dagelijks metingen worden gedaan naar luchtkwaliteit. Er worden ook ijsboringen gedaan. De ijsstalen worden per vliegtuig verstuurd naar een soort ijsbibliotheek in de universiteit van Denver (VS) voor verder onderzoek.We krijgen een prototype te zien van de 'IceCube' een soort bol die diep onder het oppervlak werd geplaatst om metingen te doen. Wat verderop zijn enkele reusachtige telescopen opgesteld voor astro-fysisch onderzoek. Het hele station wordt van energie voorzien door dieselgeneratoren. Alle nodige brandstof wordt per vliegtuig aangevoerd, een peperdure en niet echt ecologische optie. Op de vraag waarom hier geen zonne- of windenergie wordt gebruikt kwam geen duidelijk antwoord. Het volledige station werkt op de tijdszone van Nieuw-Zeeland, dus 7 uur verschil met de Zuid-Amerikaanse tijd waarop onze horloges zijn ingesteld. De verklaring hiervoor is dat het station volledig wordt bevoorraad door C-130 vliegtuigen vanuit Nieuw-Zeeland. Het is voor hen dus vanzelfsprekend dat daar dus dezelfde tijdszone wordt aangenomen.
Dan is het toch tijd om eens echt tot bij de geografische Zuidpool te gaan. Gezien deze op een gletsjer ligt, en gletcherijs altijd beweegt in de richting van de zee wordt de geografische Zuidpool elk jaar op 1 januari opnieuw geijkt. Jaarlijks is er een verschil van ongeveer 10 meter met jaar ervoor. Het doet toch wel wat met een mens om na een barre tocht in extreme omstandigheden de plaats te bereiken waar alle meridianen samenkomen, loodrecht op die andere mythische plaats waar we bijna 6 jaar geleden stonden, de Noordpool. Het is zalig om hier te staan met ons vier, Rick, Roger, Koen en Lieve. Samen hebben we het gehaald! De sponsorvlaggen worden bovengehaald en we nemen foto's. Wij hebben een wel heel speciale vlag mee, gemaakt door de kinderen van de twee 6de klassen van de basisschool 'De Polyglot' uit Spiere. Zij volgen ons op de voet. Ook in de basisschool van Kooigem volgen de 5de en 6de klas onze avonturen mee. Misschien een kleine boodschap voor het jonge volkje: Als je een droom hebt, ga ervoor, hoe moeilijk het soms ook is. En als het echt nodig is, is er altijd iemand waarop je kan rekenen!
 |
| Dit is de vlag van de kinderen van Basisschool de Polyglot |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten